جایی برای گفتن!

اصلا چه اشکالی دارد،جایی باشد مثل همین جا که هی بنویسم... از غصه ها، از حال بد، همش ناله باشد همه اش آه باشد، غر زدن باشد به کسی چه! این جا که دیگر ارث پدر کسی نیست.. اینجا همه ی همه اش برای خودم است، برایم مهم نیست خوانده شوم یا نشوم به دنبال مخاطب هم نیستم فقط حرف های دلم را می نویسم، تا یادم نرود حال خرابم، غصه هایم ...

اصلا این هم یه جور خاطره است برای آینده منتها تلخ از نوع زهر مار.....

تصمیم گرفته ام خیلی سکوت کنم و سفره دلم را دیگر برای کسی باز نکنم، اما برای خودم که می شود و می توانم؟؟!!!